Morska nostalgia
Znasz inne opracowanie tej piosenki? Aby zapisać swoje opracowanie tego utworu kliknij tutaj
Nie
śpiewajcie
mi
ludzie
o
morzu,
O
perlistej,
rozsrebrzonej
fali,
Bo
mnie
szlag
tu
na
miejscu
położy,
Bo
mnie
nagła
cholera
obali.
Te
Biskaje,
te
cisze,
te
sztormy,
I
ta
sól
na
zmierzwionych
brodach.
Ja
tu
czuję
się
bardzo
pokorna,
Kiedy
słyszę
o
waszych
przygodach.
Na
Mazurach
raz
byłam
pontonem
I
do
dzisiaj
pamiętam
ten
brak.
Tyle
żagli
pod
nieboskłonem
I
ta
szanta
o
góralu,
co
mu
żal.
Niech
Poręba
ballady
nie
snuje,
Że
mu
pływak
zagdakał
na
fali.
Ja
tu
powiew
zejmański
czuję,
Kiedy
idę
do
rybnej
centrali.
Kormorany,
spieniony
kilwater,
I
te
żagle
wydęte
w
pasacie.
Pianę
znam,
często
kłócę
się
z
chłopem,
Gdy
mu
piorę
skarpety
i
gacie.
Soli
smak
także
miewam
na
wargach,
Gdy
jej
szczyptę
wsypuję
do
gara,
Tylko
dusza
daremnie
się
targa,
Gdy
w
marzeniach
wypłynąć
się
stara.
Taka
głupia
ta
morska
nostalgia,
Nawet
miłość
się
prędzej
starzeje.
Przecież
głupia
ja
marzę
o
żaglach,
Nawet
wtedy,
gdy
w
ślepia
mi
wieje.
Takie
głupie
te
morskie
marzenia,
Przecież
raz
tylko
byłam
na
molo.
Szare
jutro
na
drobne
rozmieniam,
Łzy,
słone,
może
przez
to
tak
bolą.
Autor: Joanna Neuhoff
Autor tekstu: Brak
Autor muzyki: Zbigniew Murawski, Piotr Milewski